Indonesië > Zonsopgang bij de Bromo

Klop, klop. "It's three o'clock Sir!". Ik word gewekt voor de zonsopgang bij de Bromo vulkaan. Snel trek ik mijn kleren aan. Karin heeft gewaarschuwd dat het druk wordt op de bergtop. Het is vandaag zondag en veel dagjesmensen komen ook speciaal voor de zonsopkomst naar de Bromo vulkaan. In het donker zie ik de autolampen al in een sliert omhoog rijden. Hoewel ik al een half uur eerder vertrek dan normaal vanwege de drukte, lijkt het of de meeste mensen nog eerder vertrokken zijn. Ik stap in een terreinwagen en rijd de vallei in. Ekko, mijn chauffeur doet dit duidelijk vaker. In het donker rijdt hij door de vallei. Er wandelen ook mensen in het donker en rijden talrijke brommertjes en motoren. De brommertjes zonder verlichting proberen mee te liften met het licht van de Jeeps, maar hebben moeite zich staande te houden in het mulle vulkaanas.

Indonesië - Een grote drukte tijdens de zonsopgang bij de Bromo vallei

Ekko rijdt stevig door. Als ik aan de andere zijde weer omhoog rijd, draait hij de Jeep soepel de haarspeldbochten door. Door de steile helling van de weg maak ik snel hoogte. Het is één sliert van auto's die naar boven gaan. Als ik bijna boven ben, mompelt Ekko "full, full" en parkeert zijn wagen in de kant. Vanaf hier staan aan weerszijde terreinwagens in de kant geparkeerd. Ik moet het laatste stukje lopen. Ik loop samen met de mensenstroom tussen de wagens omhoog. Brommerrijders rijden op en neer om mensen hiervandaan voor een fooitje naar de top te brengen. Ik concludeer dat het dus wel een stukje zal zijn. Het klimmen op dit tijdstip en op een hoogte van 2.600 meter valt nog niet mee. Rustig klim ik beetje bij beetje omhoog. Na ongeveer anderhalve kilometer bereik ik de top. Ik schat dat ik meer dan 200 auto's gepasseerd ben. Als iedere auto vijf personele afgezet heeft, moet het wat worden op de top. In de kraampjes zijn mensen aan het ontbijten. Ook hier is het druk. Nog altijd is het donker. Op het uitkijkplatform staat het inderdaad afgeladen. Ik wurm mij in de achterste rijen om een glimp van de zonsopgang te kunnen opvangen. Ik heb het geluk dat de voornamelijk lokale toeristen relatief klein zijn. Ik kan er makkelijk overheen kijken. Alleen is het lastig alle camera's uit beeld te houden die omhoog gestoken worden. Ik schat dat hier zo'n tweeduizend mensen bij elkaar staan, waarvan misschien hooguit vijftig westerse toeristen.

Indonesië - Een surrealistisch plaatje van de Bromo vulkaan

Aan de horizon wordt de oranje gloed van de nieuwe dag zichtbaar. Ik zie de kratervallei ontwaken. In het dal hangt een lage bewolking. Ik zie twee bergtoppen uitsteken waarvan ik aanneem dat het de Bromo vulkaan is. Als ik naar rechts kijk zie ik over alle mensen heen de top van de actieve Semeru vulkaan. Af en toe komt er een rookpluim uit de vulkaan. De opkomst van de zon is prachtig. Als veel mensen al weer vertrekken, ontstaat er wat ruimte om vooraan foto's van de vallei te maken. Als ik naar de Semeru vulkaan kijk, zie ik daaronder pas de Bromo vulkaan liggen. Deze had ik eerder nog niet opgemerkt. Wat een prachtig gezicht. Snel maak ik foto's van dit prachtige uitzicht. De vulkanen steken mooi af in de vallei gevuld met laaghangende bewolking. Het heeft iets surrealistisch. Op de weg teug moet ik mijn eigen auto weer zien te vinden. Ik wandel tussen de rijen auto's door. Ondertussen proberen talrijke auto's zich ook toeterend een weg tussen de auto's en mensen door te banen. Wat een gekkenhuis is het hier eigenlijk en dan te bedenken dat dit een dagelijks schouwspel is. Ik heb het kenteken van mijn auto goed ingeprent. Dat blijkt niet nodig. Ekko staat al te wachten en wenkt mij. Snel rijdt hij mij terug naar het hotel. De meeste dagjesmensen stoppen bij de Bromo vulkaan. Hier staan honderden terreinwagens. Mensen schuifelen in een stoet naar boven.

Indonesië - Mijn onderkomen in Kalibaru Cottages

Goed dat ik dit gisteren al gezien heb. Ik ga terug naar mijn hotel en schuif aan voor het ontbijt. Vanuit het restaurant heb ik uitzicht op de Bromo vulkaan. Langzaam zie ik de mist in de kratervallei optrekken. Als ik om negen uur in een klein Mitsubithi busje stap voelt het of ik al een hele dag er op heb zitten. Het busje van het hotel rijdt mij de pas weer af naar beneden. Daar staat de eigen bus weer te wachten. Ik denk dat normaliter alleen kinderen vervoerd worden, want mijn beenruimte is nog geen vijftien centimeter. Ik kan niet recht zitten omdat de afstand tussen de leuningen domweg te krap is. Ik ga schuin zitten, een been in het spleetje en een been op de bank. Wat een bagger busje. In ruim een half uur rijd ik de bergpas af. Ik moet af en toe gaan verzitten om geen kramp te krijgen. Ik ben blij als ik mijn eigen bus weer zie staan. Op het parkeerterrein staan verschillende bussen. Als ik de bordjes naar het toilet volg, blijkt er een rij te staan. Het blijkt dat hele families het toilet ook gebruiken om te douchen. Ze gieten water over zich heen vanuit het reservoir dat ik gebruik om na te spoelen. Het duurt even voor ik aan de beurt ben. Met de bus rijd ik vandaag naar Kalibaru. Nog niet eens zo'n lange reisafstand, maar aan het einde moeten we een drukke bergpas over. Het langzaam rijdende vrachtverkeer hier kan enorm ophouden, zo waarschuwt Karin. Ik gebruik deze reis om te proberen wat bij te slapen. Onderweg maken we een koffiestop en een lunchstop met buffet. Tegen half vier nader ik de bergpas. Precies hier treffen we enkele zwaar beladen vrachtwagens voor ons. Stapvoets gaan deze vrachtwagens omhoog over de bochtige weg. Inhalen is hier onmogelijk. Een uurtje later rijd ik aan de andere kant van de berg het terrein van Kalibaru Cottages op. Een luxe onderkomen enkele kilometers buiten het dorpje.