Griekenland > Thessaloniki verdient een tweede kans

Vannacht stond de schuifpui naar het balkon wagenwijd open. Lekker de koelte van de nacht in de kamer. Dat is altijd nog beter dan de airco. Of het ventilatiesysteem dat daar voor door moet gaan. Om vier uur slaat één van de zwerfhonden onder mijn balkon aan. Zijn geblaf werkt als een kettingreactie voor de honden in de buurt. Een kakofonie van blaffende honden houdt mij uit de slaap. Ik sluit de pui. Dit scheelt veel in het geluid. Ik draai me weer om. Bij het ontbijt tref ik de groepsgenoten weer aan. Hoewel ik voor mijn doen, redelijk op tijd ben, ben ik praktisch de laatste. Ik scharrel een ontbijt bij elkaar van het buffet. Doordat anderen al eerder aanwezig waren, gaan ze ook weer eerder weg. Ik blijf alleen achter met de chauffeur. Hij stelt zich voor als Mateous. Maar het zou ook Mateo of Mantos kunnen zijn. Het maakt hem niet zoveel uit hoe ik hem noem. Zijn naam is lastig in het Romeinse schrift vast te leggen, begrijp ik van hem. Op zijn taxi kaartje staat in ieder geval Mateous geschreven. We besluiten het op Mantos te houden. Hij vertelt dat hij in Athene woont. Bij zijn vertrek heeft hij voor een maand afscheid genomen van zijn 12 jarige zoon. Hij is nu zelf twee weken op reis en bij terugkomst is zijn zoon net weg naar het eiland Mykonos. De schoolvakanties zijn vandaag begonnen in Griekenland.

Griekenland - De collectie van het Byzantijns museum

Trots laat hij mij een video zien van zijn beide zonen. Ook krijg ik nog geografische les over de Griekse eilanden inclusief het eiland Mykonos. Ik ga nog even naar mijn kamer om niet te laat voor vertrek te zijn. Vandaag ga ik naar Thessaloniki. Bij het binnenrijden van de tweede stad van Griekenland, bedenk ik mij dat ik hier eerder geweest ben. Het was in 1992 en ik was met vrienden met de trein op doorreis van Athene naar Istanbul. In Thessaloniki was een zes uur durende overstap. Ik heb over de boulevard gelopen en ben bij de Witte Toren geweest. Veel indruk maakte de stad niet. Ik heb zelfs niet de moeite genomen om de toren te bezoeken. In de schaduw van de toren lagen we in het park. Ik was blij dat ik op het station weer in de trein kon stappen. Vandaag lijkt het anders. Links en rechts staan oude herenhuizen van eind 19de eeuw tussen de overwegend modernere flatgebouwen door. Sommige zijn vervallen, anderen zijn recent gerenoveerd. In het centrum stop ik bij het Byzantijns museum. Helen begeleidt onze groep naar binnen en vertelt enthousiast over de verschillende tijden van de Byzantijnse geschiedenis. Ik doe mijn best alert te blijven bij haar uitleg, maar het is gewoon teveel.

Griekenland - De dubbelzijdige iconen in het Byzantijns museum

Na enkele zalen vol fresco’s, gebruiksvoorwerpen en decoraties van kerken haak ik af. Ik dwaal wat voor de groep uit door de resterende zalen. Ik bekijk de prachtige collectie. Vanuit het museum rijden we langs de oude stadsmuur. Vanaf de noordelijke en hoogste gelegen stadsmuur, heb ik uitzicht over heel Thessaloniki. Hiervandaan is goed te zien hoe groot de stad is. Grote vrachtschepen liggen in de baai te wachten om de haven in te kunnen varen. De Agios Dimitrios is de grootste kerk van Griekenland. Deze kerk is gewijd aan de patroonheilige van de stad, de heilige Dimitrios. In de crypte onder de kerk zou Dimitrios gedood en begraven zijn. Tegenwoordig ligt zijn overschot in een schrijn in een van de zijbeuken van de kerk. In de middag wandel ik zelf door de stad. Ik bezoek als eerste de Witte Toren. Net als ik een ticket gekocht heb, verontschuldigt een dame zich dat alle beschrijvingen alleen in het Grieks zijn. Ik kan gratis een oortelefoon met uitleg gebruiken. Bij iedere zaal moet ik een nummertje indrukken op een soort telefoon. De brede trap loopt tegen de ronde buitenmuur omhoog. De treden zijn te groot om in één pas te nemen. Ook lopen de treden schuin omhoog, waardoor er minder treden nodig zijn.

Griekenland - De noordelijke stadsmuur in Thessaloniki

In het midden zijn op iedere etage tentoonstellingen. Ik druk braaf op het nummertje van de corresponderende zaal. Onbedoeld bedenk ik mij hoeveel mensen deze telefoon op deze warme dag al tegen hun oor gedrukt hebben. Ik denk er niet te lang over na. De tentoonstellingen stellen niet zoveel voor. Iedere etage heeft echter een begeleidster. Ik vermaak mij door ze vriendelijk in het Grieks gedag te zeggen. Zo kan ik een beetje de taal oefenen. Allemaal moeten ze hierom lachen. Langzaam kom ik hoger in de toren. Mijn doel is het uitzicht vanaf de top. Ik zie de boulevard, de zee en de stad liggen. Een mooi uitzicht en de klim zeker waard. Vanaf de toren zie ik de straat naar de Rotonda liggen. Mijn volgende doel. Ik volg de wandelpromenade. Links en rechts kleine winkeltjes. In één van de winkeltjes bestel ik een broodje. De man begroet mij met ‘kalimera’. Goedemorgen. Ik vraag hem tot welk tijdstip ik normaliter ‘kalimera’ kan gebruiken. Alsof ik een hele domme vraag gesteld heb, antwoordt hij tot twaalf uur. Maar het is half twee? Een andere klant die mijn vertwijfeling waarschijnlijk ziet, legt uit dat het officieel twaalf uur is, maar in de praktijk gebruikt iedereen het tot twee uur.

Griekenland - De Witte Toren van Thessaloniki

Zeker in het weekend als iedereen later op staat. Dan duurt het ochtend gevoel langer. De Rotonda is in het jaar 306 n.C. gebouwd als mausoleum voor keizer Galerius. Het ronde bouwwerk heeft meters dikke muren en een koepel van maar liefst 24 meter in doorsnede. Uniek voor die tijd. Eind 3de eeuw werd de Rotonda een Christelijke kerk en ruim een eeuw later, in 1571, een moskee. Tegenwoordig is het een museum. In de nabijheid staat ook de Galerius Triomfboog. Via de winkelstraten loop ik naar de brede Aristotelous straat. Sommige straten zijn levendig, anderen zijn verlaten en vervallen. Ik besluit vooral de straten te kiezen waar mensen lopen. Wel zo gezellig. Op het Aristotelous plein staat de Byzantijnse Heilige Maria kerk. De kerk is niet geopend. Ik ga de smalle straatjes in achter het plein en loop al snel de levendige markt op. Vlees, vis, fruit, alles lijkt hier te krijgen. Een slager hakt het vlees op een stuk hout, terwijl hij een sigaret rookt. Het vlees hangt ongekoeld in de vitrine. Ondanks mijn bedenkingen, zijn er volop kopers. De oude wijk Ladadika is een samenspel van smalle straatjes, cafés en restaurants. Ik vind een vrij tafeltje op een terras. Het is nog altijd bijna vijfendertig graden en ik vind dat ik een biertje verdiend heb. Terwijl ik kijk naar de mensen die passeren, kom ik tot de conclusie dat Thessaloniki een leukere stad is dan ik dertig jaar geleden in mijn geheugen vastgelegd had.