Bolivia > Het zoutmeer van Uyuni

's Morgens rond zes heb ik de moed verzameld om naar het toilet te gaan. De hoofdpijn is weggetrokken, maar een misselijkheid is juist op komen zetten. Het ontbijt sla ik dan ook over. Ik denk niet dat het binnen blijft. Met een plastic zak paraat, rijden we met de jeeps naar een ander gebied van de Deserto Dali.

Bolivia - De woestijn van Siloli oftewel de woestijn van Dali

Enorme rotspartijen steken fraai gevormd door de wind en het zand boven de woestijn uit. Zelfs met een misselijk gevoel, zien deze rotsen er indrukwekkend uit. Gelukkig begin ik me steeds beter te voelen. Verder in noordelijke richting stoppen we bij een uitzichtpunt over de canyon. De steile rotswanden en de immense diepten, tonen weer een geheel ander beeld van het Andes gebergte. In de buurt van San Juan wordt een stop gemaakt voor de lunch. De vierde jeep is verlaat door een lekke band. Tijdens de maaltijd komt een nieuwsgierige kudde Lama's polshoogte nemen. Voor de zekerheid blijven ze wel op een klein afstandje staan aan de andere kant van het beekje waar we zitten. Na de lunch rijden we door naar het Salar de Uyuni. Het immense zoutmeer aan de voet van de Tunupa vulkaan (5.432 meter hoog). Het is nog een flinke trip over de zandwegen naar het meer. Soms snijdt Iber, onze chauffeur en tevens gids, een stuk van de route af dwars door het woestijngebied. Onderweg rijdt dezelfde jeep, die eerder al een lekke band gehad had, weer lek. Hij heeft bij het passeren van de beek een steen geraakt in het water. Uit voorzorg reed de jeep al niet meer achteraan, zodat het reservewiel van een andere jeep gemonteerd kan worden. Zonder verdere lekke banden, rijden we rond half vier het zoutmeer op. Een vreemde gewaarwording. Het meer heeft nog het meeste weg van een bevroren en besneeuwd meer. Het enorme oppervlakte (ongeveer een-vijfde van Nederland) maakt het meer en de tocht er overheen helemaal bijzonder.

Bolivia - De groepsfoto op het cactuseiland in het zoutmeer van Uyuni

In een rechte lijn rijden we richting het Isla del Pescado. Dit is ongeveer driekwartier rijden over het zoutmeer. Het Isla del Pascado, oftewel het cactuseiland, steekt als een waar spookschip in het midden van het meer boven het zout uit. Het eiland is volledig begroeid met cactussen. Sommige met een hoogte van zo'n tien meter hoog. De top van het eiland biedt een prachtig uitzicht over het Salar de Uyuni. Aan alle zijde van het eiland uitzicht op het zout. We moeten ons nog haasten om tijdig weer beneden te zijn om de zonsondergang te kunnen zien op het meer. Om een goed uitzicht te hebben op de ondergaande zon, lopen we vanaf het eiland een stuk het meer op. Na zo'n dag in de jeep, is het best even lekker om te wandelen. We wandelen ongeveer een kwartiertje rechtuit. Omdat de afstand over het meer naar de overnachtingsplek ruim dertig kilometer is, pikken de jeeps ons op en rijden we door naar Jiriri. Als we aankomen in het kleine dorpje aan de rand van het meer onderaan de vulkaan, is het inmiddels al helemaal donker. In de slaapboerderij eten we in een klein eetzaaltje gezellig en knus. Om half tien gaan we slapen, diep in de slaapzak en met extra dekens