Andorra > Tussen bergmeren en bergtoppen

Het heeft vannacht flink geregend, maar als ik 's morgens op sta is het droog. Ik zie zelfs wat blauwe plekken door de bewolking heen. Wel merk ik als ik het raam open doe dat het een stuk frisser is dan de afgelopen dagen. Ik schat dat het buiten nog geen vijftien graden is. In de ontbijtzaal wordt gezongen voor Yvonne. Zij is vandaag jarig.

Andorra - Lunchen bij de refugio nabij het bergmeer Cabana Sorda

Gezamenlijk hebben we een kadootje voor haar gekocht. Om half tien sta ik weer gereed voor de wandeling van vandaag. Ik heb een extra shirt aan en mijn regenkleding in mijn rugzak. Ik loop vanuit het hotel de vallei d'Incles in. In deze vallei heb ik zaterdagmiddag ook al een stukje gelopen. De vallei eindigt op de grens met Frankrijk. Zo ver ga ik de vallei niet in. Ik doorkruis iets voor het midden het weiland en ga het pad aan de andere zijde van de vallei in. Het pad loopt geleidelijk omhoog. Een flinke klim van ruim een uur. Als ik het bos uit kom en mij boven de boomgrens bevind, neemt de frisse wind flink toe. Ik trek mijn regenjas aan tegen de wind. Het is frisser dan ik verwacht had. Ik heb zelfs even spijt dat ik mijn handschoenen niet bij me heb. Ik volg het pad verder langs de kale berghellingen. Het uitzicht is prachtig. Ik zie de bewolking rond de bergtoppen. Het landschap is grillig, regelmatig moet ik van rotsblok naar rotsblok stappen. Bergbeekjes stromen tussen de stenen door. Tegen twaalf uur arriveer ik bij het Estany Cabana Sorda. Een groot bergmeer op 2.300 meter hoogte. Het kristal heldere water weerspiegelt de omliggende bergtoppen. Op de flanken boven het meer zie ik nog sneeuwresten liggen, die herinneren aan de vorige winter. De sneeuw ligt te hoog om even naar toe te lopen. Ik loop naar de refugio aan het meer. Bij dit stenen berghutje eet ik mijn lunch op. Het zonnetje schijnt en achter het huisje zit ik uit de wind. Net als ik op wil breken om verder te gaan, betrekt het even.

Andorra - Over het plateau lopen van bergmeer naar bergmeer

Er vallen enkele spetters en ik trek voor de zekerheid mijn poncho aan. Ik wil niet nat worden in combinatie met de koude wind. Ik loop op hetzelfde niveau als het bergmeer verder. De vlakte is bedekt met graspollen en stenen. In de diepte zie ik Soldeu liggen en de skipistes. Na een half uurtje bereik ik het Estany d'Anrodat bergmeer. Een klein meertje met ijskoud smeltwater. Gelukkig kan ik hier mijn poncho weer opbergen. Vanaf het meer daal ik weer af in de vallei d'Incles. Een steile en lange rotsachtige afdaling. Ik moet goed opletten waar ik mijn voeten zet om niet uit te glijden. Ik moet ook af en toe even stoppen om van het uitzicht te genieten. Als ik even niet goed op let schuif ik onderuit. Gelukkig geen schade. Wel merk ik dat de zolen van mijn bergschoenen aan de achterkant los beginnen te laten. Ik ben bang dat ik bij thuiskomst op zoek moet naar nieuwe schoenen. De afdaling komt uit in het Incles dal. Ik bereik het dal zonder verdere kleerscheuren. Ik volg het voetpad door de vallei terug naar Soldue. Op het terras bij het hotel wordt de taart aangesneden voor de jarige. Ik vind dat ik de combinatie van zowel taart als bier wel verdiend heb.