Kaapverdië > De kortste vlucht ooit

Vandaag worden we om acht opgehaald bij ons hotel. Dit betekent dat we al vroeg bij het ontbijtbuffet aanschuiven. Op het terras eten we ons broodje. Een medewerkster is nog bezig met het vegen en dweilen van het terras. Een andere medewerker haalt de blaadjes uit het zwembad. Alles moet er weer prima uit zien voor een nieuwe dag. Langzaam komen ook andere toeristen aangelopen. Rond acht uur checken we uit. De kamers zijn betaald maar we moeten de toeristenbelasting nog afrekenen. Hier waren we vooraf over geïnformeerd. Jullie checken één dag te vroeg uit, zegt de receptionist verbaasd. Er is waarschijnlijk een foutje gemaakt, want wij vliegen toch echt vandaag naar het eiland Fogo. Het busje komt voorrijden. Is dit nu dezelfde chauffeur als gisternacht? We weten het niet zeker. We kunnen het ook niet vragen, want hij spreekt geen Engels. Wij geen Portugees. Hij rijdt ons door de ochtendspits naar de luchthaven. Voor de rotonde staat een lange rij auto’s. Wat een verschil met gisteren. Toen reed hier nauwelijks verkeer. Ruim op tijd komen we aan bij de luchthaven. We sluiten aan in de rij voor de vlucht naar Fogo. Een vlucht van ongeveer twintig minuten. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo kort gevlogen heb tussen twee bestemmingen. Hiermee wordt dit officieel mijn kortste vlucht ooit. Ondanks de korte vlucht, blijven alle procedures hetzelfde. Ook de fles water moet ingeleverd worden. Rond half tien wandelen we naar het toestel. Via de achterzijde gaan we aan boord van het propellervliegtuig. Wanneer we opstijgen, zie ik het eiland Santiago kleiner worden. De piloot maakt boven zee een bocht waardoor ook Praia goed zichtbaar wordt. Ik zie het plateau liggen. Daarna draait het toestel verder richting Fogo. Het eiland Fogo ligt 70 kilometer westelijker. Al snel zie ik de zee onder mij verschijnen. De twee stewards komen nog langs met water. Ze hebben net voldoende tijd om iedereen te voorzien van een drankje. Het signaal stoelenriemen-vast klinkt al weer.

Kaapverdië - Aan boord van de 20 minuten durende vlucht zijn gezichtsmaskers verplicht

De daling wordt ingezet. Door het vliegtuigraampje zie ik de Fogo vulkaan liggen op het gelijknamige eiland. Het is wat heiig om hem goed te zien. Precies twintig minuten na het opstijgen landen we op de luchthaven van São Filipe. Alles is hier kleinschalig. De bagageband is hooguit twintig meter. Al snel zie ik mijn koffer verschijnen. Voor het luchthavengebouw ontmoeten we Mayuka. Hij staat met een bordje met onze namen. Hij informeert of we misschien Frans spreken? Hij komt oorspronkelijk uit Senegal en spreekt Frans, Portugees, Spaans en Creools. Net niet de talen waar ik in uit blink. Toch begrijpen we elkaar in een mengeling van talen. Ondertussen rijdt hij ons naar São Filipe. Bij een klein winkeltje slaan we water in voor de komende dagen. Net buiten São Filipe gaat de weg geleidelijk omhoog. Bij iedere bocht klimmen we hoger. Mayuka toetert en zwaait naar iedereen die hij kent. Hij stelt voor om muziek aan te zetten. Even later rijden we met de klanken van Kim Alves, een lokale bekendheid, hoger de bergen in. Mayuka zingt de nummers mee. Plotseling steekt er iets over vlak voor de auto. Het blijkt een kip te zijn. Een doffe klap klinkt. Het beestje heeft de aanrijding niet overleeft. Mayuke zet de auto stil. Hij is zichtbaar aangeslagen. Hij begint zelfs te huilen. Natuurlijk begrijpen we dat het vervelend is dat hij een loslopende kip geraakt heeft, maar begrijpen niet helemaal de heftigheid van de emotie. Hij reed niet te hard en kon er redelijkerwijs niets aan doen. De muziek gaat uit. Tijdens het vervolg van de rit houden we ons ook maar stil. Bij het zicht op de Fogo vulkaan, lijkt onze chauffeur weer bijgekomen. Willen jullie een foto maken van de vulkaan?, vraagt hij. Dit willen wij wel. Dit is duidelijk een plek waar iedereen stopt. We worden direct aangesproken of we allerlei souvenirs willen kopen. We rijden het Parque Natural Do Fogo in. Bij de splitsing tussen de oude en de nieuwe weg houdt Mayuka stil. Hij wijst naar de heuvel. Dat is jullie gids. Een jongen komt de berg afgesneld. Hij stelt zich voor met Eurico, maar de meeste mensen noemen me ‘Zé’ zegt hij. We staan nu op 1700 meter hoogte, legt Eurico uit. Mayuka zal onze bagage naar ons onderkomen in het dorpje Chã das Caldeiras brengen. Wij gaan hier wandelend naar toe. Het dorp ligt in de krater aan de voet van de Fogo vulkaan. Bij de uitbarsting in 1995 en in 2014 is de omgeving overspoeld door lavastromen. Bij de uitbarsting van 2014 zijn de dorpen nagenoeg verwoest. Ook de meeste huizen in Chã das Caldeiras bezweken door de lava. Direct als we gaan lopen zien we de grote gestolde lavastroom voor ons liggen. De weg loopt er recht op af. De nieuwe weg is om het lavaveld heen gelegd. Net voor het gestolde lava, slaan we af en klimmen op de vulkaanhelling omhoog. We passeren enkele huizen en komen bij wijnvelden. Eurico vertelt dat men hier wijn produceert, maar dat men afhankelijk is van de regenval. Gemiddeld valt er maar vijf dagen per jaar regen. Het afgelopen jaar is er nauwelijks regen gevallen. Men heeft op het eiland al de grootste moeite om de bewoners van voldoende drinkwater te voorzien.

Kaapverdië - De eerste wandeling langs de voet van de vulkaan begint

Het sproeien van gewassen met extra water is niet mogelijk. Eurico legt ook uit dat de wijnranken alleen groeien boven de 1400 meter. Daaronder is het te warm en te droog. We lopen verder over het gruis van de vulkaanhelling. Soms zak ik weg in het losse grind. Na ruim twee uur lopen komen we bij de vulkaankrater die in 2014 is uitgebarsten. De grote Fogo vulkaan is voor het laatst rond 1700 uitgebarsten. De uitbarstingen in 1995 en 2014 waren in kleinere kraters aan de voet van de vulkaan. Rond de krater is de kleur van de sulfaat mineralen nog goed te zien. Ook ruik ik de zwavel. Wat een surrealistisch landschap. Ik zou mij zo de maan voorstellen. Vanaf de krater zien we ook het dorp Chã das Caldeiras liggen. Hier is goed te zien hoe de lavastroom zich door de vallei heeft gewurmd. De donkere gestolde lava ligt tot in het dorp. In ongeveer drie kwartier dalen we af tot het dorp. In het gruis is het makkelijk afdalen. De zachte ondergrond dempen de stappen. Het stof neem ik op de koop toe. Achter ons zien we de indrukwekkende Fogo vulkaan. Eurico wijst alvast hoe we de vulkaan morgenochtend zullen gaan beklimmen. Hij adviseert ons om al om zes uur te starten. Dan zijn we na zo’n vier uur lopen op de top, schat hij in. De zon is dan nog niet zo krachtig. In het dorpje bestellen we wat te drinken bij Casa Lavra. Hier slapen we ook. De eigenaren Cecilio and Heleni heten ons van harte welkom. Mijn bagage staat al voor de kamer. Eurico regelt dat we morgen om half zes kunnen ontbijten. Ook regelt hij hier een lunch voor als we mogen terug komen. Cachupa, een Kaapverdische specialiteit. In de namiddag lopen we door het plaatsje Chã das Caldeiras. Aan de rand van het lavaveld staan de huisjes. Bij sommige huizen is de lava tot tegen het huis gekomen. Zij hebben gelukt gehad. Op veel plekken is men ook bezig om nieuwe huizen te bouwen. Sommige van brokken lava om de kosten te drukken. In een barretje in een oude container nemen we iets te drinken. ‘s Avonds eten we in het restaurant van Cecilio and Heleni. Er komt een schotel vis, groente en rijst. We bestellen er een lokale witte fles wijn bij. Wijn van de vulkaanhelling. Als toetje krijgen we ijs met sinaasappel smaak. Lekker, maar ook goed vullend. Het kleine restaurantje is een prima en leuke plek voor het avondeten. Buiten is het inmiddels donker geworden. Aardendonker. Hierdoor zijn de sterren goed te zien. Zeker wanneer we op een plekje gaan staan zonder verlichting. Ik zie zelfs de Melkweg. De Grote Beer staat laag aan de horizon. Ook de poolster komt nog net boven de bergen uit. Ik ga vroeg naar bed want morgen staat er een inspannende wandeling op het programma.