Griekenland > De graftombe van Philippus II

Ik stap voorzichtig in de kleine lift met mijn bagage. Twee dagen geleden had ik mijn eerste ervaring met de lift. Met twee personen en bagage stapten we in de liftopening. Het paste net. Binnen bleek nog twee deurtjes gesloten te moeten worden. We schuifelden met de bagage wat naar de achterzijde om de deurtjes te kunnen sluiten. De lift kwam in beweging. Boven moesten we precies aan de andere kant er weer uit. Althans dat dachten we. We schuifelden in de kleine ruimte terug om de deurtjes aan de andere kant te openen. De lift hing zo’n vijftien centimeter onder de verdieping. Vreemd. Net als we er uit ‘klimmen’ opent iemand de deurtjes aan de andere kant. We staan aan de personeelszijde, gebaart de man. We moeten aan zijn kant de lift uit. Dan pas zie ik het bordje: max 150 kg. Daar gingen we inclusief de bagage ruim overheen. Ik besloot de lift zoveel mogelijk te mijden. Nu ik met de bagage sta maak ik één uitzondering. Veilig kom ik beneden. Bij de bus heet Jessy mij welkom. Zij begeleidt de reis van nu aan. Gisteren heeft Helen de groep begeleidt omdat de oorspronkelijke reisleidster ziek geworden was. Jessy heeft gisteren haar reis afgerond en is snel naar Thessaloniki gevlogen. Zij heeft moderne geschiedenis gestudeerd en vertelt op weg naar de graftombes van Vergina enthousiast over de historie van Philippus II van Macedonië, de vader van Alexander de Grote, Alexander zelf en zijn zoon. Philippus II werd in 336 vC. op de bruiloft van zijn dochter Cleopatra vermoord. Alexander werd hierdoor plotsklaps de heerser van het Macedonische Rijk. Bij de archeologische site van Virginia neemt Angelika de uitleg over. Het is in musea in Griekenland alleen door officiële gidsen toegestaan om uitleg te geven.

Griekenland - Vergina met de tombe van Philippus II

In Virginia ligt de graftombe van Philippus en zijn kleinzoon Alexander IV, de zoon van Alexander de Grote. In totaal liggen hier vier graftombes. Twee tombes zijn geplunderd, de andere twee zijn pas in 1979 ontdekt en geopend. Hierbij zijn prachtige kunstschatten tevoorschijn gekomen, waaronder de larnax, een gouden kist, met de overblijfselen van Philippus. Op de deksel staat de zon met de twaalf stralen, het symbool van Grieks Macedonië. Voor de lunch wandel ik het kleine plaatsje Vergina in. Buiten de toeristische restaurants is er niet zo veel te beleven. Ik haal een oudere man in op straat. De begroeting ‘kalimera’ begint er bij mij al lekker in te komen. Ik ben echter niet voorbereid op de Griekse volzin die volgt. Ik kijk de man vertwijfelend aan en zeg ‘Hollanda’, zonder te weten wat hij vroeg. Samen schieten we in de lach. De man spreekt een paar woordjes Duits. Hij woont in Vergina, denk ik te begrijpen en ik leg hem uit dat ik vanavond in Kalambaka slaap. Even later rijdt hij luid toeterend en zwaaiend voorbij. Wat een gastvrije mensen. Kalambaka ligt honderdvijftig kilometer westwaarts aan de voet van de rotsen van Meteora. Op de toppen van de rotspilaren bewoonden kluizenaars grotwoningen en bouwden monniken kloosters. Morgen gaan we de klooster bezoeken. Vanaf het terras in het centrum van Kalambaka zie ik enkele kloosters zo’n vierhonderd meter boven de stad op de rotspilaren liggen. Een prachtig gezicht. Op de weg terug naar het hotel laat een man zijn hond uit. Waar ik vandaan kom?, vraagt hij. Bij het antwoord Nederland, legt hij uit dat de Grieken het ‘Ollandía’ noemen. Vanwaar het verschil?, vraagt hij mij. Nadat ik hem het verschil uitgelegd heb tussen Holland en Nederland, staat hij er op dat ik mee loop naar zijn huis voor fruit. Ik moet van hem enkele vruchten van zijn fruitbomen plukken. Ik neem een hap. Volgens mij ben ik nog iets te vroeg in het seizoen.

Griekenland - Uitzicht op de stad Kalambaka aan de voet van de Meteora rotsen

Ik geef hem een hand en vervolg mijn weg naar het hotel. Mantos, de chauffeur, stelt voor om de zonsondergang vanaf de rotsen te bekijken. Een leuk idee. Allereerst brengt hij ons naar een uitkijkpunt over de stad. Hiervandaan zie ik Kalambaka liggen in de avondzon, met daarachter de enorme rotspilaren van Meteora. Ook weet Mantos twee onbekendere kloosters te liggen. Hiervoor moet ik een klein stukje een paadje inlopen. Wanneer ik de bocht om kom, zie ik een tweetal kloosters tegen de berghellingen geplakt. Het lager gelegen klooster is nog in gebruik. Het klooster hoog in de rotsen is tegenwoordig verlaten. De zon zakt snel aan de horizon. We moeten ons haasten om op tijd boven in Meteora te zijn. Via de kronkelige weg klimmen we de bergen in. Ik zie de eerste kloosters al op de rotspunten liggen. Wat een prachtig gezicht. De rots om de zonsondergang te bekijken kan niet missen. Zo’n honderd andere toeristen staan al te wachten tot de zon achter de heuvels verdwijnt. Snel stap ik uit en loop de rotspunt op. Ik kijk uit over de diepe vallei. In de diepte, ruim vierhonderd meter lager, zie ik de stad Kalambaka liggen. Grillige rotspunten steken honderden meters de lucht in. Op sommige rotsen zijn kloosters gebouwd. Ik geniet van het uitzicht, terwijl de zon achter de bergen verdwijnt. Dat ik pas om negen uur terug ben voor het avondeten, neem ik op de koop toe.

Griekenland - De zon gaat onder in Meteora