Uruguay > Dwalen door Colonia

Ik kom 's nachts maar weinig aan slapen toe. Als ik al weggezakt ben, beweegt een van mijn buren of moet iemand naar toilet. Vooral als iemand in de rij achter mij naar toilet moet en houvast zoekt aan mijn stoelleuning, lijk ik bijna gelanceerd te worden. Het valt mij op hoe klein de beenruimte is. Het lukt mij niet eens om een gevallen flesje water op te rapen van de grond. Tergend langzaam komt de bestemming dichterbij. Ik geef het slapen op en kijk midden in de nacht een nieuwe film. Ondertussen probeer ik regelmatig te verzitten om mijn stuitje te ontlasten. Ik probeer een kussentje er onder, de stoel rechtop te zetten en iets gedraaid te gaan zitten. Niets helpt langer dan een paar minuten. Was ik maar alvast op de bestemming. Om zes uur, lokale tijd, worden mijn gebeden gehoord. Het toestel landt op de internationale luchthaven. Heerlijk om de benen te kunnen strekken. Gabriëlla is speciaal op mij blijven wachten om mij nogmaals op de TiendaLeon taxiservice te wijzen. Na de bagagecontrole zitten ze direct na de schuifdeuren, zegt zij. Ik geef haar een hand en bedank haar voor alle info. Ik beloof haar goed op mijn spullen te letten in Buenos Aires. Het liefst had ze mij persoonlijk bij de terminal gedropt om er zeker van te zijn dat ik veilig aan kom, maar zij heeft ook maar vier nachten voor haar eigen familie. Dinsdag reist ze weer terug. Bij de bank wissel ik geld en daarna volg ik de uitleg van Gabriëlla. Ik bestel een taxi naar het centrum. De vriendelijke chauffeur leidt mij naar het parkeerterrein. Een nogal oude Citroën komt voorrijden. Vooral de vering heeft wel eens betere tijden gekend. Mij maakt het niet zoveel uit, zolang ik maar in de stad kom. De chauffeur spreekt ongeveer evenveel Engels als ik Spaans spreek. Niet veel dus. Het verkeer rijdt goed door. Met wat gebroken woordjes, begrijp ik dat de vrijdagochtend spits verderop nog op gang moet komen. Dit blijkt al snel te kloppen. Vijf banen moeten invoegen naar twee. Niemand geeft iemand ruimte. Een flinke file tot gevolg. Ook hier kan ik mij niet druk om maken. Ik ben ruim op tijd. Ik ben voornemens om met de veerboot van twaalf uur de Plata rivier over te steken naar Uruguay. De douane controles en het boarden beginnen twee uur van tevoren. Om iets voor acht uur zet de chauffeur mij af voor het ferry-gebouw. Ik wil zo licht mogelijk naar Uruguay reizen. Daarom laat ik mijn hoofdbagage in het depot. Na een paar keer vragen waar het depot is, kom ik in de parkeergarage. Uit de Spaanse teksten maak ik op dat ik voor de juiste deur sta, maar er is niemand te bekennen.

Uruguay - De ferry van Buenos aires naar Colonia

Wat nu? Net als ik weer terug wil lopen om het te vragen, komt een wat oudere man lachend met een grote sleutelbos aangelopen. Hij verontschuldigt zich in het Spaans. Uit de handgebaren begrijp ik dat ik het bonnetje, dat ik van hem krijg, goed moet bewaren. Hij sluit de deur weer zorgvuldig af. In het ferry gebouw bestel ik koffie en een broodje. Ik heb nog anderhalf uur de tijd. Ik loop het gebouw uit en steek de drukke straat over. Ik kom uit bij de binnenhaven, de Puerto Madero. Oude pakhuizen zijn omgebouwd tot woningen. Enkele kranen zijn blijven staan in het straatbeeld en herinneren aan vroegere tijden. Aan de overzijde liggen moderne zeiljachten. Ik loop via deze zijde van de Puerto Madero weer terug. De haven, de pakhuizen en de hoge wolkenkrabbers daarachter, geven Buenos Aires een elegante aanblik. Om tien uur meld ik mij bij de check-in balie. Ik krijg het stempeltje Argentinië-uit naast het net verkregen stempeltje Argentinië-in. De beambte gebaart mij mee te lopen. Ik moet in een aparte rij voor de immigratie van Uruguay gaan staan. Waarschijnlijk hoeven inwoners van Argentinië en Uruguay dit niet. Na de formaliteiten kom ik in de vertrekhal. Een enorme vertrekhal. Hoewel het nog anderhalf uur duurt voor vertrek, staan er al mensen in de rij. Ik neem plaats in een van de bankstellen. De hal vult zich langzaam met meer en meer mensen. Ook de rij groeit gestaag tot achter in de hal. Hoeveel mensen kunnen er aan boord?, vraag ik mij af. Als de veerboot aan komt varen, is de rij inmiddels zo lang dat de terugkerende rij weer helemaal bij het beginpunt staat. Iedereen moet aan boord en ik neem aan dat er voldoende stoelen voor alle passagiers zijn. Op de zitbank oefen ik wat Portugese zinnetjes met een Braziliaans echtpaar naast mij. Portugees is lastiger dan Spaans, merk ik al snel. Vooral de uitspraak. Aan boord vraag ik of ik bij een tafel aan mag schuiven. Een Braziliaanse vrouw heeft haar laptop opengeklapt. Ze gaat voor zaken naar Uruguay. Haar belangstelling naar mijn reisroute door Brazilië wint haar aandacht. Ondertussen vaart de veerboot met ruim een half uur vertraging richting Colonia del Sacramento. Het uitboarden in Uruguay verloopt soepeler. Het duurt even voordat iedereen van boord is, maar er ontstaan geen rijen bij de douane.

Uruguay - De Portugese tijd leeft nog voort in historisch Colonia

Ik wandel het plaatsje Colonia in. Bij het busstation koop ik direct een bus ticket voor morgenmiddag. Hoewel de beambte geen woord Engels spreekt, lukt het mij met wijzen en een beetje Spaans om het juiste ticket te krijgen. Ik was net gewend aan de koers van de Argentijnse peso's. Nu moet ik weer aan de Uruguayaanse peso's wennen. Ik check in bij mijn hotel, ik wissel geld en ik loop het oude centrum in. Alles ligt op loopafstand. Colonia del Sacramento is in 1680 door de Portugezen gesticht en later door de Spanjaarden veroverd. Deze invloeden zijn nog altijd in het straatbeeld te zien. Ik treed de Basilica del Santisimo Sacramento binnen, de oudste kerk van Uruguay. De kerk is sober ingericht. Aan de Plaza Mayor 25 de Mayo, staat de opvallende 'Faro' vuurtoren. De toren is van onderen vierkant en van boven rond. Ik klim de 34 meter hoge toren op. Vanaf de top heb ik uitzicht over Colonia del Sacramento. Of ik een foto wil maken?, vraagt een Argentijns meisje. Natuurlijk, als zij er ook één van mij wil maken? Een derde jongen uit Brazilië sluit zich aan in de rij. Kunnen jullie van mij ook een foto maken?, vraagt hij. Terwijl we naar beneden lopen, raak Ik met hem in gesprek. Hij heet Flavio en reist vanavond nog terug naar Buenos Aires. Daarvandaan keert hij terug naar Brazilië. Zijn vakantie zit er op. Hij helpt mij met de uitspraak van een paar Portugese woordjes. Al zal hier nog meer hulp voor nodig zijn, vrees ik. Beneden geven we elkaar een stevig handdruk en nemen afscheid.

Uruguay - Een biertje drinken met Flavio uit Brazilië

Ik loop door naar de Calle de los Suspiros. Een smal authentiek straatje met kleine kleurrijke huisjes. Er achter staat de stadsmuur en de toegangspoort in het Bastion de San Miguel. Wat is Colonia een leuk, gezellig en vooral mooi stadje. Ik kijk mijn ogen uit. Aan de andere zijde van de historisch stad ligt de voormalige haven. Vanaf de pier kijk ik uit op de plezierjachten. Hier zie ik Flavio weer lopen. Hij waarschuwt mij niet naar het acuario, het aquarium, te gaan. Een regelrechte tourist-trap, heeft hij ervaren. Er zijn maar enkele vissen. In plaats van het aquarium, besluiten we samen een drankje te bestellen op een terras. Onder het genot van een biertje wisselen we reiservaringen uit, praten we over de Braziliaanse politiek en krijg ik tips over het land. Flavio geeft mij zijn e-mailadres. Als er wat gebeurt in Brazilië of als ik vragen heb over zijn land, mag ik hem altijd mailen. We maken nog een gezamenlijke foto en nemen definitief afscheid. Flavio moet zijn boot halen naar Buenos Aires. Ik ga, terwijl de avond valt, op jacht naar 'Chivito', een traditioneel Uruguayaans gerecht. Veel moeite hoef ik hier niet voor de te doen. De sandwich met hamburger, kaas, tomaat, sla, ei aangevuld met patat staat praktisch bij ieder restaurant aangegeven. Ik kies voor een gezellig ogend restaurant aan de Avenue Gral Flores. Een goede keuze. Waarschijnlijk eet ik voor lokale begrippen veel te vroeg. Het is pas half zeven. Voor vandaag vind ik het niet erg en ga ik ook op tijd naar bed. Door de nachtvlucht gaat bij mij langzaam het lampje uit.