Oman > De prachtige Oase Wadi Bani Khalid

Het is deze nacht frisser dan de voorgaande. Wanneer ik naar het toilet ga, zie ik de prachtige sterrenhemel boven de woestijn. Ik trek de warme deken weer over mij heen en val in slaap. Na het ontbijt rijd ik de woestijn uit. Bij de doorgaande weg neem ik afscheid van Achmed en stap ik weer in de bus. Walkhim rijdt mij naar Sur aan de kust. Voordat ik daar aankom, bezoek ik eerst naar de oaseplaats Wadi Bani Khalid.

Oman - De Wadi Bani Khalid is een prachtige plek om te zwemmen

De bus heeft moeite met de bergpas. Vlak voor de wadi hebben waterstromen delen van de weg weggeslagen. Bouwvakkers repareren het wegdek. De Wadi Bani Khalid is een prachtige oase met helder water. Ik spring in het water en zwem tussen de rotspartijen door. Via een smallere doorgang kom ik in een tweede poel. Hoog boven mij slaan de berggeiten mij gade. Om half twaalf ga ik verder richting Sur. Het is dan nog 130 kilometer rijden. Walkhim rijdt stevig maar veilig door. Zodra ik Sur nader, neemt de bebouwing toe. Sur is duidelijk een grotere stad in Oman. Ik passeer mijn hotel voor vanavond en rijd naar het centrum. Het valt mij op dat er in de stad heel veel minaretten staan. Het lijkt wel of er om de tweehonderd meter een moskee staat. Op straat is het rustig. De winkeltjes zijn tussen de middag dicht en de mensen blijven uit de zon. Bij de vuurtoren bij de ingang van de natuurlijke zeehaven maak ik een korte stop. Ik bezoek een traditionele dhow scheepswerf waar met precisie de houten schepen gemaakt worden.

Oman - De Vuurtoren van Sur op de landtong Ayjah

Uiteindelijk is het half drie als ik in een restaurant plaats neem voor de lunch. Ik bestel een kleine maaltijd omdat ik vanavond weer vroeg diner. 's Middags heb ik zin om te wandelen. Rond vier uur loop ik het hotel uit. Ik ga linksaf en sla daarna de eerste weg rechts een woonwijk in. Ik wandel door de buitenwijken van Sur. Ik loop richting van het Bilad Sur Castle al weet ik niet precies waar het kasteel staat. Ik word verbaasd aangekeken en vriendelijk toegewuifd. Veelvuldig klinkt het 'How are you?' en 'Where are you from?'. Ik loop richting de heuvel in de verte. Ik zie een ruïne staan maar door het tegenlicht van de laagstaande zon kan ik niet zien of dit het kasteel is. Later blijkt dat ik het kasteel dan al voorbij ben. Ik loop van wijk naar wijk en soms langs verlaten akkers. Voor de zekerheid neem ik wat stenen in mijn zak voor opdringerige honden. Uiteindelijk kom ik in een wijk met allemaal dezelfde huizen. Sociale woningbouw. Een jongen van een jaar of twaalf komt mij tegemoet fietsen en stelt zich netjes voor. Hij heet Hamad. Ook zijn vriendjes stellen zich aan mij voor. Nieuwsgierig willen ze weten waar ik vandaan kom. Ik besluit voor de zekerheid via dezelfde weg terug te lopen. Het is inmiddels over vijven. Overal in de wijk wordt opeens voetbal gespeeld. Het zand stuift op bij iedere trap. Tegen zessen ben ik terug bij het hotel en neem een douche.'s Avonds rijd ik in een uurtje naar de punt van het schiereiland naar Ras Al Jinz.

Oman - Een voetbalwedstrijd in een buitenwijk van Sur

Op dit strand komen regelmatig reuze schildpadden eieren leggen. In twee groepen van 25 personen lopen we naar het strand. Sahud begeleidt mijn groep en leidt mij naar beach B. Nog voordat ik er ben, wordt hij gebeld. Het blijkt dat er geen schildpadden zijn op beach B en slechts één op beach A. De eerste groep zit al rond het schildpad en op enige afstand legt Sahud uit hoe de beesten de eieren leggen. Met de voorpoten graven ze een flinke kuil van een halve meter diep. Met hun achterpoten maken ze vervolgens een kleiner gaatje waar de eieren in gelegd worden. Vervolgens gooien ze het gat met de voorpoten weer dicht. Het is tijd voor mijn groep om het schildpad te benaderen. Het schildpad op het strand is net bezig het nest te bedekken. Het dier is een middelgrote groen schildpad. Ze heeft het duidelijk zwaar en houdt na enkele graafbewegingen weer enkele seconden stil om op adem te komen. Ze lijkt zich niets van mijn aanwezigheid aan te trekken en gaat rustig door met haar werk. Het leggen en afdekken van de eieren kost haar ruim twee uur. Bijzonder om dit mee te maken. Plots klinkt er een roep van het donkere strand. Er zijn kleine schildpadjes uitgekomen en ze lopen naar zee. De beestjes van amper enkele centimeters snellen zich over het strand tot ze door het zeewater meegenomen worden. Ik kijk nog even bij het moeder schildpad en ga rond elf uur weer richting Sur. Wat een mooie gebeurtenis.