Iran > Het Sadabad Palace Museum

Als compromis ontbijten we om half acht. Precies tussen het voorstel van Reza en ons voorstel in. Na het ontbijt wandelen we de berg weer af. Direct na ons vertrek, wordt ook het Guesthouse gesloten. Het weekend zit er weer op. Reza leidt ons langs een andere route omlaag. De kabelbaan is vandaag gesloten, dus wandelen we helemaal naar beneden. De zon schijnt volop. Het is duidelijk te zien dat het geen vrije dag is vandaag. Op de berg is het rustig en veel theehuizen zijn gesloten. Boven de stad Teheran hangt een zware smoglaag van de ochtendspits. De afdaling verloopt voorspoedig, maar het is oppassen op het losse grind. Bij een theehuisje langs het beekje drinken we een kopje thee. Aan de steeds luxer wordende theehuizen valt af te leiden dat we bijna bij de parkeerplaats moeten zijn. Hier nemen we afscheid van Reza. De groep splitst vervolgens. Ik ga richting het Sadabad Paleis van de Pahlavi dynasty, anderen gaan naar het Mausoleum of Ayatollah Khomeini. Per paleis moet bij de entree een kaartje gekocht worden. We kopen twee kaartjes: één voor het Witte Paleis en één voor het Groene Paleis.

Iran - De luxe slaapzaal in het White Palace in Teheran

In de paleistuin reageren schoolkinderen enthousiast op ons. Vol vragen omringen ze ons. Als de lerares de kinderen naar binnen wil roepen, lopen we door. Even verdere ontmoeten we een iets oudere schoolklas. Zij willen direct hun Engels oefenen. 'What's your name? And Where do you come from?' Giechelend lopen de meisjes met ons mee naar het Witte Paleis. Of ze een foto mogen maken? Natuurlijk! Opeens schieten overal de nieuwste mobieltjes uit de zakken om foto's te maken. De meisjes plukken vruchten van de bomen en bieden mij er een aan. Voorzichtig proef ik de zure vrucht. Geen idee wat het is, maar lekker is anders. Beleeft gooi ik hem weer weg. Het Witte Paleis is meer een soort groot landhuis. Via de brede trap komen we het paleis binnen. Het Sadabad Palace complex dateert uit de 20ste eeuw. De paleizen werden bewoond door Reza Shah en zijn zoon Mohammad Reza Pahlavi. In 1979 werden zij verdreven bij de Iranese revolutie. Het witte paleis werd bewoond door de zus van Mohammad Rez Pahlavi. Het paleis toont grote luxe eetzalen, slaapzalen en ontvangst ruimtes. Even verderop in het park ligt the Green Palace waar Mohammad Reza als laatste verbleef. Ook het Groene Paleis ziet er van buiten meer uit als een landhuis. Van binnen is het veel mooier gedecoreerd. In de spiegelzaal zijn duizenden kleine stukjes spiegel verwerkt tot een prachtig geheel.

Iran - Een groep schoolkinderen samen met Willemien op de foto

Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat dit paleis dertig jaar geleden nog in gebruik was. Als we weer buiten staan, is het licht gaan regenen. Net buiten de poort willen we een taxi nemen. Op aangeven van Reza, onze gids van vanochtend, starten we de onderhandeling met 10.000 Rial. Het tegenvoorstel is 10.000 Toman. Tien keer zo veel. Hier komen we niet uit en we lopen door. Later realiseren we ons dat Reza waarschijnlijk bedoeld heeft 300 Toman p.p. voor enkel het ritje naar het paleis en niet naar het centrum. Het regent ondertussen behoorlijk. Op de hoek van de straat houden we opnieuw een taxi aan. Deze weigert naar het centrum van Teheran rijden. Een particuliere auto er pal achter stopt en vraagt waar we heen moeten. Hij leest ons kaartje (in Farsi) en voor 7.000 Toman stappen we in. Even later vertaalt de bijrijdster, ook een klant, dat de chauffeur ons niet helemaal bij het hotel kan afzetten. Er wordt een plein genoemd en de prijs daalt tot 4.000. Eigenlijk hebben we geen idee meer waar we precies afgezet worden, maar we zitten vooralsnog droog. De bijrijdster adviseert ons vandaar de bus te pakken. Voordat zij zelf uit stapt, overhandigt ze ons een soort strippenkaart. Deze mogen wij hebben. De chauffeur gebaart mij op de leeggevallen plek voorin te komen zitten. Terwijl we in de file staan, wijst hij het plein op de kaart aan. Dit is dichterbij ons hotel dat ik verwacht had, maar nog altijd moet er zo'n acht kilometer overbrugt worden. Het is druk onderweg en begrijp al beter waarom onze chauffeur niet helemaal het centrum kan. Hij rijdt sportief door het verkeer en geeft medeweggebruikers geen kans om voor te kruipen. Rakelings schuiven auto's langs elkaar van baan naar baan. Toch rijdt hij niet ongevaarlijk. Geregeld staan drie rijen auto's op twee banen of haalt hij rechts auto's in om daarna alsnog linksaf te slaan. Onze chauffeur schatert het uit als hij mijn verwondering ziet. Op een drukke rotonde stappen we uit. We steken de rotonde schuin over en komen in de Vali Asr Avenue.

Iran - De treincoupé in de nachttrein naar Yazd

Hier staat bus 7 klaar en in de goede richting. Als we in willen stappen begint iedereen naar achteren te wijzen. Ik heb het niet direct door, maar naar mij wordt gewenkt dat ik bij de juiste deur sta. Mannen reizen voorin, vrouwen achterin. Snel scheur ik een kaartje van de strippenkaart af en ga de bus in. Binnen zie ik geen enkele mogelijkheid om iets te stempelen. Ongetwijfeld is het niet voldoende om het kaartje alleen in mijn hand vast te houden, maar ik vind het prima. 'Where do you come from?' Ah Holland!. Ook bespreek ik de laatste wedstrijd van Bayern Munchen nog even door met medereizigers. Mijn antwoorden worden weer doorvertaald in het Farsi, zodat iedereen het in mijn nabijheid kan volgen. Schuin kijk ik af en toe naar achteren in de bus, of we er al uit moeten. 'Waar moet je heen?', vraagt een van de reizigers. Ik laat het kaartje van het hotel zien. 'Je kunt in de bus blijven tot het eindpunt', zo stelt hij mij gerust. 'Deze bus rijdt alleen dit stuk van de Vali Asr Avenue heen en weer.' Als hij even later uit stapt, roept hij nogmaals iets over eindstation en neemt afscheid. Dan merk ik pas dat iedereen de bus verlaat. Ik kijk naar buiten en zie dat we praktisch voor het hotel te staan. Ik schaf in een winkeltje naast het hotel nog wat drinken aan en douche mij in de dagkamer van het hotel. Daarna rijden we met een busje naar het treinstation. Er vindt een uitgebreide controle plaats op het paspoort en treinticket. Vannacht reizen we met de nachttrein naar Yazd. In de trein hebben we twee zes-persoons coupes. Het is een beetje passen en meten met alle bagage, maar het is gezellig knus. Rond bedtijd klappen we de bedden uit en gaan slapen. Ik ben behoorlijk moe en val op het ritme van de schuddende trein snel in slaap.