Iran > Dwalen door de straatjes van Yazd

Naar de omstandigheden heb ik 's nachts prima geslapen in de trein. Net voor het station van Yazd, word ik wakker. Snel pak ik mijn spullen in. Voordat ik klaar ben, staat de trein al stil op het eindstation. Met vier taxi's rijden we naar het hotel. De bagage steekt uit de achterbak. Bij iedere drempel, hoop ik weer dat mijn reistas nog achterin ligt. De chauffeur wil duidelijk niet als laatste aankomen. Met gelukkig alle bagage arriveren we even later bij het Hotel Mehr Traditional. Bij het hotel is echter geen reservering bekend. Na enig navragen en nabellen, blijkt dat we in een ander hotel geboekt zijn. Opnieuw worden taxi's opgeroepen. De taxichauffeur rijdt hard door de smalle straatjes van Yazd. Het hotel ligt precies aan de andere zijde van het centrum heeft wel op ons gerekend. Op de gezellige binnenplaats, overdekt met een groot tentdoek, nemen we een ontbijt. Ik heb ondertussen best trek. Onze gezellige kamer ligt op de eerste verdieping. Als ik de luiken open doe, kijk ik uit op de binnenplaats, waar reisgenoten nog aan het ontbijten zijn. Hoewel ik eigenlijk wel even op mijn bed zou willen gaan liggen, doe ik het niet. Een bus staat voor, voor een tour naar de Firetempel en de Silence Tower aan de rand van de stad.

Iran - De gezellige met tentdoek overdekte binnenplaats van het hotel in Yazd.

De Firetempel is het heiligdom van de Zoroastrians. Zij houden het vuur in de tempel continu aan. Aangenomen wordt dat het vuur in de Firetempel al brand sinds 470 n.C. In 1474 is dit vuur naar Yazd verplaatst. De tempel weerspiegelt in de ovale vijver voor de ingang. Binnen brandt het vuur achter een glazen plaat in de entree hal. Even verder, buiten de stad, liggen de Silence Towers. De Silence Towers werden vroeger door de Zoroastrians gebruikt voor begrafenisceremoniën. In de torens op de rotsen werden de lijken neergelegd voor de gieren. Tegenwoordig zijn deze sky-burials niet meer toegestaan. Leen verbaast zich over de oprukkende stad. Toen hij hier tien jaar geleden was, was de stad in geen velden of wegen te bekennen. Nu staan de nieuwbouwwijken rond de Silence Towers.Terug in Yazd laten we ons afzetten bij het Amir Chakhmaq Square. Het Amir Chakhmaq façade neemt een dominante plek in op het plein. Het gebouw is neergezet bij het overlijden van Iman Hossein. Achter de façade begint de bazaar. Net voor de ingang staat een houten bouwwerk in de vorm van een palmblad. Met handgebaren legt een man uit dat Nakhl gebruikt werd bij processie ceremonies. Ik ben onder de indruk gezien het gewicht van het bouwwerk. We steken het plein over en slaan rechtsaf. In de winkeltjes is veel bedrijvigheid. Links bekijken we een kleinere moskee van binnen. Aan de overzijde ligt de grotere Hazirez Moskee met prachtige kleden in de gebedsruimte. Na een vers sinaasappelsapje slaan we bij de klokkentoren de hoek om en lopen naar de grote Jameh Moskee. Rechts passeren we de turquoise koepel van de Bogheh-ye Sayyed Roknaddin. Naast deze koepel lunchen we in het Silk Road backpackers hotel.

Iran - De Towers of Silence in Yazd werden door de Zoroastrians gebruikt voor begrafenisceremonies. Op de hoge toren werden de overledenen neergelegd voor de gieren.

Na de lunch lopen we de Jameh Moskee is. De hoge gebedsruimte heeft een open verbinding met de open binnenplaats. Aan de andere zijde verlaten we de binnenplaats weer en lopen de souq in. Veel van de winkeltjes zijn gesloten tijdens de middagpauze. De een heeft een doekje voor de goederen gespannen, de andere volstaat door een bezem schuin voor de ingang te zetten. Gesloten! Via de smalle straatjes en overdekte steegjes wandelen we terug naar het hotel. Yazd heeft veel weg van een groot doolhof. Gelukkig staat de 'Alexander Prison' prima aangegeven en ligt ons hotel hier tegenover. In het hotel ga ik even op bed liggen en val in slaap. Net voor zessen word ik weer wakker en besluit de stad nog even in te gaan. Het is veel drukker op straat en zonder dat mensen zich af vragen waar ik naar toe wil, wordt mij de richting gewezen. Waarschijnlijk wijst iedereen naar de centrale Jameh Moskee en de bazaar. Een man die achterop zijn brommer zit, komt niet meer bij als hij mij opnieuw ziet. Ik heb een rondje gelopen. Lachend wijst hij mij waar ik rechtsaf moet en daarna direct weer linksaf. Hier loop ik de bazaar in. Ondertussen kijkend of er ook iets snels te eten is. Dit blijkt een gat in de markt, want echte eettentjes zijn er niet. Uiteindelijk belanden we in het restaurant van het hotel. We hebben nog een half uur voordat we afgesproken hebben.

Iran - De beoefening van de oude traditionele sport Zurkhaneh. Deze sport houdt het midden tussen sport, theater en religie.

Met de vertaling van de receptioniste vragen we of een maaltijd binnen een half uur mogelijk is. De ober zegt toe op de kaart aan te geven wat haalbaar is. Als we de ober vervolgens tien minuten niet meer zien, gaat dit het niet worden. Ik neem enkele müslirepen als alternatief. Om klokslag acht uur lopen we naar de sportzaal voor een traditionele Iranese sport. Het Zurkhaneh is een mengeling van sport, religie en theater. Bij de zaal is de deur nog gesloten en het ziet er niet uit dat deze snel open zal gaan. We gaan terug naar de receptie van ons hotel. Zij hebben vanmiddag de afspraak gemaakt dat we langs kunnen komen. Er wordt wat overlegd en het blijkt dat we veel te vroeg zijn. Hammed, de bewaker van het hotel, zal ons over een uur begeleiden. Tijd voor een kopje thee in de binnentuin. Iets over negenen volgen we Hammed richting de sportzaal. Tot onze verbazing slaat hij linksaf, terwijl wij eerder rechtsaf waren gegaan. Na enkele straatjes wijst Hammed op een trappetje naar beneden. Beneden komen we in een kleine en wat muffe ruimte. We worden welkom geheten door de aanwezige man en kunnen langs de kant gaan zitten. Recht voor ons is een ronde verdiepte vloer van zo'n zes meter doorsnede. De vloer ligt ongeveer één meter lager. Achter deze ronding staan de houten knotsen die bij het Zurkhaneh gebruikt worden. Het is wachten op wat komen gaat. Na een minuut of tien komt een sporter binnen. Hij kijkt ons lachend aan, geeft de mannen een hand en verdwijnt achter het gordijn om zich om te kleden. Langzaam komen ook andere sporters binnen. Een enkeling begint zich warm te lopen, anderen praten nog wat bij. Als iedereen aanwezig is begint de sport. Op het geluid van de trom en psalmen van Havez worden de oefeningen gedaan. Tenslotte pakken de mannen de grote houten knotsen en bewegen ze ritmisch over hun schouders. Een inspannende bezigheid door de opzwepende muziek. Bij een andere oefening draaien de mannen een voor een zo hard mogelijk rond. Het is een onderlinge strijd wie het het langste vol weet te houden. Als wij de oefenruimte verlaten en hen bedanken, staan ze er nog op om een snelle demonstratie met bellen te geven. Met grote rekken met belletjes wordt boven het hoofd gedanst. Wij bedanken iedereen hartelijk en laten een fooitje achter. Hammed begeleidt ons weer naar het hotel.