Home > Iran > In de voetsporen van Marco Polo > Reisverslag dag 18
28 april - 1 juli 2012 (65 dagen)
Kashan is bekend om de traditionele handelshuizen. Deze old historical houses zijn in de 19de eeuw gebouwd voornamelijk door tapijthandellaren. De huizen hebben grote binnentuinen met daarbinnen de indrukwekkende voorgevels. Ik stap uit de bus bij de handelshuizen. Als eerste bezoek ik de oude hammam. De hammam is volledig gerestaureerd met prachtige mozaïeken. Ik loop van de ene badruimte naar de andere.
Een waar doolhof. Ik mag ook nog even op het dak van de hammam kijken. Ik klim het trappetje op en zie de koepels van de hammam. In de hoek staat een oud waterrad, waar vroeger het water uit de put werd gehaald. Aan de overzijde van de straat, bezoek ik het Khan-e-Borujerd traditional house. Dit huis is in 1857 in opdracht van een rijke koopman gebouwd. Op de binnenplaats zie ik de prachtige gevel van het huis. Een kunstenaar is bezig de beschilderingen te restaureren. Een geduldig werkje. De kamers zijn voorzien van schitterende plafonds en fraaie glas-in-lood ramen. Vroeger heeft men hier in flinke rijkdom geleefd. Hoewel er meerdere handelshuizen in de nabijheid zijn, besluit ik om eerst naar de bazaar te gaan. Rond het middaguur sluiten veel kraampjes. Op de weg naar de bazaar passeer ik de Aghabozorg moskee. Ik loop onder de ingang door en kom op de mooie binnenplaats van deze moskee uit de 18e eeuw. Als ik iets verder door loop, zie ik de madressa, de koranschool. Hij ligt verscholen op de binnenplaats.
De Aghabozorg moskee is één van de weinige moskeeën, waar de koranschool geïntegreerd is in de moskee. Dit betekent wel dat er geen ruimte is voor grote groepen gelovigen om te bidden. De moskee staat in de steigers. De koepel steekt prachtig af tegen de heldere blauwe lucht. Het is 28 graden en behoorlijk warm. Snel loop ik door naar de bazaar. Het dak van de bazaar beschermt mij tegen het zonlicht. De bazaar van Kashan is een langgerekte overdekte straat, met kraampjes. Ik wandel tussen de winkelende mensen door. Precies halverwege ligt een prachtige karavanserai. Een plaats waar vroeger de handelskaravanen konden rusten en overnachten. Ik word gewenkt. Of ik het dak van de bazaar wil zien? In ruil voor een kleine fooi volg ik de man een smalle trap op. Boven stap ik het lemen dak van de bazaar op. Achter mij zie ik de grote koepel van de karavanserai. Beneden zie ik verschillende huisjes die uitkijken op een binnenplaats. Hopelijk is het dak van leem stevig genoeg. Voor de zekerheid houd ik de zijkanten een beetje aan. In het oude badhuis, even verderop in de bazaar, is tegenwoordig een theehuis gevestigd. Een bijzondere locatie om even te gaan zitten. Ik bestel een thee.
Naast me zit een familie uit Afghanistan. Ik raak in gesprek met hen. Als ik een foto wil maken vinden ze dit goed, als ik de foto maar niet op internet plaats. Dit zou in Afghanistan tot problemen kunnen leiden. Terug in de bazaar ga ik op zoek naar de vrijdagmoskee. Ik wijs verschillende keren naar de Farsi-beschrijving in de Lonely Planet. Iedere keer kom ik een beetje dichter bij de moskee. Bij de moskee is net de oproep voor het gebed. Het duurt even voordat ik door heb dat de man met de microfoon naast me de oproep aan het doen is. Ik dacht eigenlijk dat het een opgenomen oproep was. Ik loop de binnenplaats van de Jameh mosque op. Ik zie de mannen hun schoenen uittrekken om in het hoofdgedeelte van de moskee te gaan bidden. Ik besluit op de binnenplaats te blijven. Als laatste bezienswaardigheid in Kashan wil ik het Khan-e-Ameriha handelshuis bezoeken. Dit is het grootste van de handelshuizen in Kashan. Ik loop door de oude stad terug naar de wijk waar ik vanmorgen begonnen ben. Ik loop door de smalle straatjes tussen de lemen huizen door. Ik probeer zoveel mogelijk in de schaduw te blijven lopen. Het is benauwend warm. Het Khan-e-Ameriha house telt maar liefst zeven binnentuinen. De plattegrond die ik bij de ingang kreeg, komt ook goed van pas. Ik bekijk de prachtige binnenplaatsen, muurdecoraties en glas-in-lood ramen.
De restauratie van het Khan-e-Ameriha house is nog volop bezig. De achterste binnentuinen zijn dan ook niet te bezichtigen. Ik heb voldoende gezien. Ik ga op zoek naar een taxi. Verderop staat een onbemande taxi. Als ik een man aanspreek in de deuropening, roept hij 'yes, yes, taxi'. Hij wijst niet naar de taxi, maar naar zijn eigen auto. Mij best. Met een flinke snelheid rijden we naar de Fin Garden nabij het hotel. De Fin Garden is een historisch Perzische tuin. De tuin dateert van 1590 en is de oudste tuin van Iran. In het midden staat het Fin Bath. Hier is in de 19de eeuw Amir Kabir vermoord in opdracht van koning Nasereddin. Bij de ingang koop ik een kaartje en ga het park binnen. Ik kom in een grote ommuurde tuin bij de verschillende waterpartijen zoeken mensen verkoeling. Ik neem plaats op een bedbank op het knusse terras van het theehuis. Ik bestel Dizi. Een traditionele Iranese maaltijd, waarbij kip, kikkererwten en bouillon met een vijzel samengeperst worden. Daarna eet je het met soep en brood. Mijn verrichtingen worden gadegeslagen door de Iraniërs op het terras. Een meisjesklas passeert. De kinderen willen weten waar ik vandaan kom en vragen of ze een foto mogen maken. Ik ben een attractie hier.