De eilanden van Kaapverdië

Voorzichtig dalen we verder. Maarten schuift onderuit. Eurico ziet het gebeuren en snelt naar hem toe om de val te stoppen. Het lijkt mee te vallen. Wel zit de schrik er goed in. Na enkele honderden meters verlaten we het pad. We komen meer in het vulkaangruis. Door de hak in het gruis te drukken en een stukje te glijden, daalt het afdalen eenvoudig. Althans, dat vind ik. Met grote stappen daal ik van de steile vulkaanhelling. Monique en Maarten zijn minder enthousiast over het grind. Eurico begeleidt Monique door haar een hand te geven. In een rechte lijn dalen we af naar beneden. Ik schat de hellingshoek bijna 45 graden. Ik vermaak mij kostelijk. Het voelt als afdalen in diepe sneeuw. Ook kan ik grote passen nemen zoals ik mij voorstel dat je ook op de maan kunt. Wel zakken mijn schoenen diep weg in het gruis. Steentjes zitten overal. Onderaan de berg giet ik mijn schoenen leeg.