Albanië > De ferry naar Koman

De regen zet ‘s nachts door. Wanneer de wekker af loopt, regent het nog steeds. De stad Prizren ligt er troosteloos bij. Beneden staat het ontbijt al gereed. De eigenaar die ons gisteren geholpen heeft met het parkeren, helpt nu weer om uit te parkeren. Enthousiast zwaait hij ons na. Het is kwart over acht als we de stad uitrijden. Op straat is het nog rustig. Dit komt waarschijnlijk ook omdat het vandaag het einde van de Ramadan is. De jongen die ons gisteren naar het hotel leidde vertelde dat dit vandaag gevierd wordt in Kosovo. Dit betekent misschien ook wel dat de winkels dicht zijn vandaag. Praktisch alles lijkt gesloten. We hadden nog water en iets te eten willen in slaan voor de grens. We rijden een klein stukje terug richting Peja en slaan daarna af richting Gjakovë. Dit lijkt de laatste grote plaats voor de grens met Albanië. Hier willen we ook tanken. Aan deze zijde van de grens kunnen we nog met euro's betalen. Plotseling zien we de grens al voor ons opdoemen. Eigenlijk is er altijd wel bebouwing langs de weg en hebben we de stad Gjakovë gemist. Aan de zijde van Kosovo is helemaal geen controle. Aan de Albanese zijde staan vijf auto's voor ons. Wanneer wij bij het loketje aankomen, worden we vriendelijk welkom geheten. De paspoorten worden geregistreerd en we mogen Albanië in. De auto hoeft niet open. Via de bergweg dalen we weer af. De grensovergang verliep veel soepeler dan verwacht. We arriveren daarom ook zeer ruim op tijd in Fierze, de plaats waar de ferry naar Koman vertrekt. Wij hebben tickets voor de boot van één uur. Op de driesprong lijkt alles te gebeuren in Fierze. We tanken de auto vol. We kunnen hier gelukkig met euro's betalen. Met het wisselgeld in Albanese Leks lopen we het winkeltje aan de overzijde in. Helaas hier hebben ze geen brood. Tenslotte bestellen we een colaatje op het terras aan hetzelfde kruispunt. De ferry vertrekt enkele kilometers noordwaarts. Wanneer we er na toe rijden worden we gewenkt door verschillende ticket-verkopers.

Albanië - De ferry van Fierza naar Koman

Wij hebben echter al een reservering voor de boot. Bij de kade parkeren we de auto. De ferry is nog niet gearriveerd. We zetten de stoeltjes uit en bestuderen de reisgids. Veel eerder dan wij verwachtten komt de boot aanvaren. Alle passagiers en auto’s gaan van boord. Daarna begint al het laden van de veerboot. Alle auto’s moeten achteruit aan boord. Dit is handiger bij het afrijden. Eerst gaan enkele personenauto's. Zij passen onder het passagiersdek. Dan mogen wij oprijden. Voorzichtig rijden we de Landrover achteruit de kleine veerboot op. Met aanwijzingen van de bemanning parkeren we de auto praktisch tegen de reling. Snel pakken we onze spullen uit de auto, voordat een kleine bus naast ons parkeert en de toegang tot onze auto verder belet. Vanaf het bovendek volgen we het laden van het schip. Met passen en meten worden de auto's geparkeerd. Er staan nog drie auto's te wachten, maar er is geen plaats meer. Toch worden alle auto's nog iets dichter op elkaar gezet. Eén auto staat zelfs half op de laadklep. Voor de allerlaatste auto is uiteindelijk echt geen plek. Er wordt contact gelegd met een naburig schip. De auto kan daar nog mee. Na al het gepuzzel met de auto's is het tijd om te vertrekken. De tocht voert over het Komani stuwmeer. De stuwdam is in 1980 aangelegd door het communistische regime. Direct als we wegvaren zien we de prachtige steile oevers van het meer aan ons voorbij trekken. Helaas laat de bar aan boord wat te wensen over. En omdat we ook eerder geen brood konden vinden, missen we de lunch. De achterdeur van de auto kan nog net ver genoeg open om hier wat ontbijtkoek en een zak chips uit te halen. In het barretje kopen we koele cola. Terwijl we varen raken we in gesprek met medereizigers. Een Zwitsers stel reist ook met een Landrover. Zij hebben wandelingen gemaakt nabij Montenegro. Een Spaanse man, Oscar, geeft volop tips langs onze route naar Albanië.

Albanië - De steile rotsen langs het Komani stuwmeer

Na tweeënhalf uur varen komen we aan bij de stuwdam in Koman. De boot legt aan bij een kleine kade. Direct achter de kade begint een tunnel. We rijden de boot af en gaan direct door de tunnel naar de andere kant van de berg. Vanaf hier begint een vijftig kilometer lange weg door de bergen naar Shkodër. De weg is slecht. We proberen de kuilen in de weg zo goed mogelijk te ontwijken. Aan het einde van de middag naderen we het Rozafa fort bij Shkodër. Het valt niet mee het fort te bereiken. Iedere keer worden we onverharde paden ingestuurd. Pas als we volledig om het fort heen gereden zijn, vinden we de juiste opgang omhoog. Het ticketloket is gesloten. We kunnen zo doorlopen. Het blijkt dat het kasteel gratis te bezoeken is op feestdagen. Vandaag is het einde van de Ramadan. Het Rozafa fort is een enorm complex op een 130 meter hoge rots. Door de strategische ligging werd het al voor de jaartelling als fort gebruikt. Het huidige fort dateert uit de Venetiaanse periode. Na de bezichtiging van het fort, rijden we Shkodër binnen. Het hotel ligt pal in het centrum. Het is even zoeken in de smalle straatjes, maar al snel zien we een bordje met de naam van het hotel. We moeten een smal steegje in. We kunnen de auto pal voor de ingang van het hotel parkeren. We zitten nog geen honderd meter van de wandelpromenade vol terrasjes. Op veel terrassen hangen televisieschermen en staat de voetbal aan. Wij kiezen een terras zonder voetbal en bestellen een drankje. Verderop in de straat vinden we een gezellig restaurant. Terwijl we kijken naar alle mensen die voorbij lopen, eten we onze maaltijd. Vanaf de andere terrassen horen we dat er af en toe gescoord wordt.

Albanië - Het Rozafa fort net bij Shköder