Moldavië > Gagaoezië

Vandaag steken we de grens met Moldavië over. Het navigatiesysteem in de auto heeft een andere route geselecteerd dan we verwacht hadden. Dit betekent dat we al na enkele kilometers buiten Gala?i de grenspost naderen. Waar we naar toe gaan? En hoe lang we in Chi?in?u blijven. De achterzijde van de auto moet open, maar het blijft bij een blik. Dit in tegenstelling tot de Roemeense en Moldaafse auto's waar alle bagage gecontroleerd wordt op fruit, kaas en vleeswaren. Enkele tientallen meters verder hetzelfde ritueel aan de Moldaafse zijde. Bij de paspoortcontrole worden we eerst naar een loketje verwezen voor een vignet tax. Daarna loopt de politie mee naar de wagen voor de inhoud. Ook hier blijft het bij een verveelde blik. Alle gegevens van de auto worden geregistreerd. Uiteindelijk krijgen we een stempeltje bij de douane. We mogen Moldavië in. Vreemd genoeg naderen we na twee kilometer opnieuw een controlepost. We rijden naar de doorgang voor personenauto's. Wat zouden ze hier controleren? We hebben toch al alles gehad? Het blijkt ook douane. De man vraagt waar wij heen gaan. Als we Chi?in?u noemen, zegt hij dat dit de grens met Oekraïne is. We moeten keren. Maakt hij een grapje? Het blijkt echt de grens met Oekraïne. De beambte wijst nog op de groene letters op het gebouw, waar waarschijnlijk in het Russisch Oekraïne staat. We blijken tussen de twee grensposten de afslag gemist te hebben. We kunnen ook via deze weg door Oekraïne, maar dan moeten we verschillende keren de grens met Moldavië passeren. Dit kost te veel tijd. We keren en kiezen alsnog de afslag richting Moldavië. In het zuiden van Moldavië rijden we de autonome regio Gagaoezië in. Officieel hoort Gagaoezië bij Moldavië, maar heeft een eigen bestuur. De wegen zijn beduidend slechter in dit gebied. Het asfalt dat hier jaren geleden neergelegd is, is versleten. Op sommige stukjes zijn reparaties aangebracht. Hierdoor is de weg een hobbelige lappendeken. Op andere plekken is het asfalt volledig verdwenen en rijden we over grind en zand. Ook het vrachtverkeer kruipt in een slakkengang over deze wegen. Wanneer we de M3 autoweg oprijden, wordt de weg gevormd door versleten betonplaten. Langs de weg vooral grote velden met zonnebloemen op de glooiende heuvels. Ik denk niet dat ik eerder zoveel zonnebloemen bijeen gezien heb.

Moldavië - Comrat de hoofdstad van Gagaoezië

Ook zien we al de eerste wijnvelden verschijnen. Moldavië is bekend om haar wijnproductie. Zo'n vijftig kilometer voor Comrat, de hoofdstad van de autonomen regio Gagaoezië, is de M3 autoweg aanzienlijk beter. Zonder al te veel kuilen rijden we het laatste stuk door naar deze stad. We parkeren de auto nabij het centrale park. Het is niet helemaal duidelijk of we hier zonder te betalen mogen staan. We besluiten het risico maar te nemen. We wisselen euro's om naar de Moldaafse leu. Het kleinste biljet van één lei is nog geen 5 cent waard. En dan bestaat er ook nog muntgeld. Met lokaal geld op zak stappen we een restaurant binnen. Gelukkig heeft de menukaart plaatjes, want uit de Moldaafse leestekens worden we geen wijs. Met wat handen en voeten lukt het om iets te eten en te drinken te bestellen. Eigenlijk lukt het tot nu toe overal nog prima om gerechten te bestellen. Midden in het park staat de opvallend gele Saint John Baptist kathedraal. De kerk met de mooie iconen van binnen, dateert uit 1820. Het monument van Comrat zien we niet op het plein. Twee oudere mannetjes op een bankje leggen in het Russisch uit, dat dit enkele blokken verder is. Het monument is voor de oorlogsslachtoffers uit de tweede wereldoorlog. Vanuit Comrat is het nog zo'n honderd kilometer rijden naar de Moldaafse hoofdstad Chi?in?u. We stoppen even langs de weg, wanneer we een grote aanduiding Gagaoezië passeren. Onderweg wuiven veel mensen naar ons auto. Zij zijn op zoek naar een taxi. Taxi's rijden in Moldavië rond met gele kentekenplaten. Gewone auto’s rijden met een wit kenteken. Door onze gele Nederlandse kentekenplaten denken veel mensen langs de kant dat wij een taxi zijn.

Moldavië - Een kerk in het centrum van de Moldaafse hoofdstad

Een hele stoere wel te verstaan. Helaas voor hen hebben wij geen plek meer in onze auto. Tegen half vier rijden we de hoofdstad binnen. Het hotel ligt nabij het centrum. In eerste instantie kunnen we het adres niet vinden. Het hotel blijkt echter precies aan een grote rotonde te liggen. We draaien de parkeerplaats op. We hebben een kamer op de twaalfde verdieping. Brutus kunnen we achter het hotel parkeren op een afgesloten terrein. Het hotel ziet er uit als vergane glorie. Ook lijkt het beton wat aangetast en snakt het houtwerk naar een likje verf. Een typisch communistisch hotel. Vanaf de twaalfde verdieping kijken we uit over de stad. ‘s Avonds wandelen we naar de boulevard ?tefan cel Mare, het hart van de stad. In principe ligt het hotel vlak bij het begin van de boulevard, maar de boulevard is kilometers lang. Op een van de terrasjes bestellen we een biertje. Nabij het parlementsgebouw, halverwege de boulevard, strijken we in het park neer op een terras voor het avondeten. Een gezellig trendy restaurant.