Kazachstan > De Singing Sanddunes

We staan vroeg op om het ochtendlicht op de zandduinen te kunnen aanschouwen in het Altyn Emel National Park. Vanaf het ranger-huis is het nog zo'n tien kilometer tot de zandduinen. We zien de honderdvijftig meter hoge duinen al van verre liggen. Eigenlijk had ik een brede band met zandduinen verwacht, maar er liggen drie duinen op een rijtje. Vreemd eigenlijk dat de omgeving er omheen gewoon begroeid is. Door het mulle zand lopen we naar de hoogste zandduin. Over de kam van de zandduin loopt een kaarsrechte naad. De zon staat op de ene zijde, de schaduw op de andere.

Kazachstan - De zingende zandduinen in het National Park Altyn Emel

Een prachtig gezicht. De wind blaast het zand over de rand. Bij een bepaalde windkracht kun je de duin horen zingen. Ik hoor nu alleen de vrij forse wind suizen. Ook waait er veel zand door de lucht. Via de kam lopen we omhoog. We zijn hier helemaal alleen. Bij iedere stap, zak je weer een eind weg. Een zware tocht omhoog. Ik vind het uitzicht van halverwege de heuvel al mooi genoeg. Ik keer terug. Het zand zit inmiddels overal. Zorgvuldig probeer ik mijn camera zo goed als het kan zandvrij te houden. Pas als ik weer beneden ben, komen ook andere toeristen aan. Nog altijd kun je ze letterlijk op één hand tellen. Na de zandduinen rijden we dezelfde weg van gisteravond weer terug naar de controlepost net buiten Basshi. Hier slaan we rechtsaf en gaan op weg naar de Aktay mountains. Op een vel papier is de route uitgelegd. Na het passeren van twee dorpjes moeten we op de vijfsprong de tweede weg aanhouden. Daarna na tien kilometer bij een billboard linksaf. Nergens staan borden. Hopelijk is dit de goede weg. Deze zandweg moeten we nog veertig kilometer volgen. Net voorbij de afslag naar de Katytay mountains en de White mountains, horen we een geluid bij het rechterachterwiel. Een lekke band? Met de band zelf blijkt niets mis, maar in de velg loopt iets aan.

Kazachstan - Een zandweg op weg naar de Aktay mountains

Het blijkt een beschermplaat te zijn achter de remmen. Het ijzer is finaal afgebroken. Op zich niet vreemd met al het gehobbel en gestuiter op de onverharde wegen. Doordat de plaat afgebroken is, kunnen we het niet eenvoudig repareren. Ook krijgen we hem niet los. We proberen met een tie-wrap de plaat vast te zetten, maar tevergeefs. Er zit niets anders op dan de wagen op te krikken, de band er af te halen en de plaat los te halen. Dit alles in de brandende zon. Nergens is schaduw te bekennen. We hebben eigenlijk geen idee of het kwaad kan om zonder beschermplaat door te rijden. Waarschijnlijk kunnen er nu sneller steentjes tussen de remmen slaan. Er zit niets anders op dan door te rijden en af te wachten. Tegen drie uur komen we dan toch nog bij de Altay mountains aan. Grillige en prachtig kleurrijke bergen. Misschien door de vertraging met Brutus onderweg of door de zinderende hitte hebben we niet veel oog voor de mountains. We hebben zeker niet de puf om het laatste stukje naar de bergen toe te lopen. We maken foto's vanaf het parkeerterrein. Daarna rijden we via dezelfde onverharde weg weer terug tot Basshi. Het eindpunt voor vandaag is Taldykorgan. De motorrijders, die niet naar Aktay mountains geweest zijn, zijn daar al.

Kazachstan - De kleurrijke Aktay mountains in het Altyn Emel NP

Op basis van de coördinaten van het hotel voor vanavond is het nog altijd tweehonderd kilometer rijden. Gelukkig is de weg redelijk. Onderweg wordt volop aan de weg gewerkt. De snelheidsbeperking van vijftig kilometer per uur wordt massaal overschreden. Op het moment dat er geseind wordt, gaat iedereen keurig terug naar vijftig. Om klokslag zeven uur rijden we Taldykorgan binnen. Een wat groter stad. We overnachten in het Grand hotel. De ontvangst ruimte en receptie zijn inderdaad groot, maar de kamers daarentegen zeer klein. Toch is het prima om te overnachten. De motorrijders hebben de dag ook niet zonder kleerscheuren doorstaan. Bij Milko is zijn uitlaat opnieuw losgeraakt. Het lapmiddel, sinds Baku, helpt iedere keer maar twee weken. Een speciale ring die hij hiervoor nodig heeft wordt vanuit Nedrland naar Semey opgestuurd. Hier kan de ring maandag zijn. Dit is iets later dan gepland, maar zonder deze ring kunnen we ook niet verder. Ook Wilco heeft schade. Hij is op de terugweg van de zandduinen, zijn bagage achterop verloren. Pas dertig kilometer verderop merkte hij dit op. Gelukkig trof Milko de bagage onderweg aan. Doordat de bagage eerst weggezakt was tegen de uitlaat, zijn sommige tassen en de tent beschadigd. We besluiten morgen een extra dag in Taldykorgan te blijven om reparaties te doen en om materiaal te vervangen.